UZAN DA TUT ELLERİNİ
"Onno Tunç Şarkıları" da zengin mi zengin bir albüm; hem şarkılardan, hem yorumculardan yana şanslı ve zengin. Bu albüm ile birlikte, Tunç'un her biri zamanında dillere düşmüş şarkıları, "2007 Model" olarak karşımıza çıkmış. Nilüfer'den Aylin Aslım'a, Sezen Aksu'dan Levent Yüksel'e varana kadar 13 önemli yorumcu ve her biri popüler müziğimizin seyrini değiştirmiş 13 önemli şarkı var bu albümde. Şarkıların bir kısmı, daha önce bildiğimiz-dinlediğimiz yorum ya da biçimlerine taban tabana zıt; bir kısmı ise, öncekinin devamı (hatta bir kısmında aynısı
gibi. Aynı ya da farklı da olsa, bu albüm ve bu şarkıla, Onno Tunç'un popüler müziğimiz için ne büyük bir şans olduğunu söylüyor bize; yeniden, bir kere daha. Tunç olmasaymış, popüler müziğimiz elbette olur ya da bir şekilde döner dururmuş. Ama şu kesin ki, bu halinde olamaz, bugünkü biçimine evrilemezmiş. Tunç ve onun ayarında birkaç müzisyen daha (mesela Attila Özdemiroğlu, mesela Şanar Yurdatapan), en azından işin başında "bu topraklara yabancı" gibi görülmüş bir müzik türünü yerleştirmek için çok ama çok çalışmışlar. Çalışmakla da kalmamış, bu 'yabancı' müziği, buralı kılmak için de büyük gayret harcamışlar. Gayretleri de boşa gitmemiş; başarmışlar. Bu albüm de, bunun ispatı ya da sağlaması gibi zaten. Albümden taşan renk ve farklılık, Tunç ve benzerleri sayesinde, 'sistem' başka türlüsünü öneriyor olmasına rağmen müziğe, yalnızca müziğe tutkun bir yorumcu ve müzisyen kadrosunun yetiştiğini gösteriyor. Özellikle Mor Ve Ötesi'nin sesinden-tellerinden yankılanan "1945" ve Şebnem Ferah'ın yeni bir "can kırığı"na dönüştürdüğü "Ünzile" (ki, her iki şarkının da sözleri, -kendisi bu özelliği ile bilinmek ya da anılmak istemiyor olsa da- bu toprakların en akıllı, en zeki kadınlarından Aysel Gürel'e ait), Onno Tunç'un taa oralardan, gökkuşağının içinde durduğu en manzaralı-en ferah yerden görüp gurur duyacağı kadar muhteşem olmuş. İnsanı insan olduğundan utandıran meselelere parmak basıyor olmalarına rağmen, insana yarına tutunma gücü de verebilecek kadar sağlam şarkılar da.
(Şifresi, Ossi'nin kurucusu Hakan Eren'in olduğu) Alpman ve (şifresi Pozitif Edisyon'un başındaki Ali Coşar'ın olduğu) Tunç'un albümleri, müziğe duyulan aşkın çok saf bir hali. Hayatının içinden şarkıları geçirip duranlar ile şarkıların içinden (belki bir gün, bir şekilde) geçmeyi hayal edenler için de, müzik ile çok daha serinkanlı bir ilişki kurabilmiş olanlar için de vazgeçil(e)mez iki albüm.
gibi. Aynı ya da farklı da olsa, bu albüm ve bu şarkıla, Onno Tunç'un popüler müziğimiz için ne büyük bir şans olduğunu söylüyor bize; yeniden, bir kere daha. Tunç olmasaymış, popüler müziğimiz elbette olur ya da bir şekilde döner dururmuş. Ama şu kesin ki, bu halinde olamaz, bugünkü biçimine evrilemezmiş. Tunç ve onun ayarında birkaç müzisyen daha (mesela Attila Özdemiroğlu, mesela Şanar Yurdatapan), en azından işin başında "bu topraklara yabancı" gibi görülmüş bir müzik türünü yerleştirmek için çok ama çok çalışmışlar. Çalışmakla da kalmamış, bu 'yabancı' müziği, buralı kılmak için de büyük gayret harcamışlar. Gayretleri de boşa gitmemiş; başarmışlar. Bu albüm de, bunun ispatı ya da sağlaması gibi zaten. Albümden taşan renk ve farklılık, Tunç ve benzerleri sayesinde, 'sistem' başka türlüsünü öneriyor olmasına rağmen müziğe, yalnızca müziğe tutkun bir yorumcu ve müzisyen kadrosunun yetiştiğini gösteriyor. Özellikle Mor Ve Ötesi'nin sesinden-tellerinden yankılanan "1945" ve Şebnem Ferah'ın yeni bir "can kırığı"na dönüştürdüğü "Ünzile" (ki, her iki şarkının da sözleri, -kendisi bu özelliği ile bilinmek ya da anılmak istemiyor olsa da- bu toprakların en akıllı, en zeki kadınlarından Aysel Gürel'e ait), Onno Tunç'un taa oralardan, gökkuşağının içinde durduğu en manzaralı-en ferah yerden görüp gurur duyacağı kadar muhteşem olmuş. İnsanı insan olduğundan utandıran meselelere parmak basıyor olmalarına rağmen, insana yarına tutunma gücü de verebilecek kadar sağlam şarkılar da.
